Alkisahnya ialah......
Time nak breakfast ngan kanna tadi...buka je pintu cafe...
mata ne ternampak seorang lelaki.....
then....rasa macam nak kenal....
fikir punya fikir baru perasan that is my secondary principal...ades....
nak tegur tak nak...nak tegur tak nak....
wat muka kesian kat kanna....
'i rasa macam pengetua i r...nak tegur tak ne...segan....'
tapi kan...dia kenal tak i lg...adesss.....
malu tak bertempat....that is me...ne la masalah sya bila terjumpa sesiapa yang dah lama tak jumpa..
so....tak yah tegur la...sya pun tak tegur...rasa bersalah dah datang ne...
kalau tegur pun..agak2 dia kenal tak......mesti tak kenal dah...that i think....
order air..then nak minum...cari meja kosong penuh....
nak dijadika cerita..just meja kat tempat cikgu je kosong....
dalam kepala..ne la akibatnya....
sya n kanna minta izin nak duduk...he said...tempay isteri sy..tapi takpala...duduk la...seb ada 4 kerusi...
nak tak nak..kena la tegur...cikgu...pengetua sed safi kan...sy anak murid cikgu...ha3....
Dia senyum ja.."saya cam muka..tapi tak ingat nama"
uwa...seb tegur....kalau tak mesti cikgu kata student dia sombong...ha3...
Dalam fikiran sya terfikir....sweetnya cara Allah nak temukan sya n cikgu....
sya tak nak tegur..tapi Allah beri dengan cara itu...macamna pun sya kena tegur juga....
Allah tahu apa yg hambanya fikirkan...mungkin dengan cara ini lebih afdal....
so....sya dapat tegur..n no rasa bersalah....kan3?
Hati pun rasa tenang ja...he3..=)
respect to penting....kalau sya tak tegur tadi...mungkin cikgu ingat sya ne tak hormat dia sebagai pengajar sya...
the lesson is...jangan malu tak bertempat...apa yang baik untuk kita lakukan lebih baik kita lakukan... mungkin dengan ini dapat menggembirakan hati seseorang itu....
No comments :
Post a Comment